Categorie: Vorige blog

Bijna een maand geleden voor het laatst wat geschreven. Geen bericht goed bericht? In dit geval wel. Joëlle is inmiddels 5 maanden oud. Ze groeit goed en voor zover we kunnen waarnemen ontwikkelt ze zich ook goed. Inmiddels krijgt ze (kinder)fysiotherapie voor haar nekje. Ook hebben we oefeningen voor het zuigen/slikken gekregen van de logopediste. Het slikken gaat steeds makkelijker. Het zuigen (uit een fles) lukt haar niet. Waarschijnlijk gaat ze dat ook niet meer leren. We gaan er van uit dat ze, totdat ze volledig vast voedsel krijgt, haar sonde nodig zal hebben. Stiekem oefenen we al met een beetje melk drinken uit een bekertje. Officieel “mag” dat nog niet van de logopediste (maar hopelijk leest ze de blog niet ;-). Gisteren heeft Joëlle zonder te morsen 10 ml. uit een bekertje gedronken!

Vandaag zijn we opnieuw voor een controle in Utrecht geweest. De wondjes genezen goed. In haar mondje ziet het er allemaal goed uit volgens de dokter. Ook is er een reeks aan acties en afspraken gepland voor de vervolgbehandelingen. Cruciaal op dit moment is de MRI scan die in september gepland staat. Pas daarna kan een definitief vervolg gepland worden. Dat heeft alles te maken met hoeveel ruimte er tussen de weg te halen zwelling en het hersenvlies zit, en of het hersenvlies meegezakt is in de zwelling of niet. De scan moet hier duidelijkheid over geven. En afhankelijk van hoe de situatie is kan gezegd worden hoe de operatie gaat verlopen en welke specialisten daarbij betrokken moeten worden. De operatie zal naar verwachting ergens tussen oktober en eind december uitgevoerd worden.

Dit duurt allemaal nog even, dus we lopen er nog maar niet teveel op vooruit. Thuis gaat het nu goed, en we genieten veel van haar. Willemijn en Matthias hebben vakantie en zijn vandaag meegegaan naar Utrecht. We hebben er een soort dagje uit van gemaakt. Behalve de controle ook lekker gespeeld in de speeltuin op het dak van het WKZ. Gezellig koffie gedronken, gekleurd en gespeeld in de RmD huiskamer, terwijl Joëlle gevoed werd. We kwamen zuster Monique nog tegen (verpleegster afdeling MC). Ook zijn we nog even op de afdeling geweest om een spuitje te halen voor de voeding die we vergeten waren. Het is altijd leuk om hen die in het begin zo intensief voor Joëlle gezorgd hebben te laten zien hoe goed het nu met haar gaat. Bijzonder ook om te merken dat ze nog steeds zo betrokken zijn!

We hopen voorlopig even te kunnen genieten van een rustige (ziekenhuisloze) vakantieperiode.

Zojuist terug gekomen uit het WKZ waar we een controle hadden n.a.v. de operatie van twee weken geleden. Vanmorgen ging het niet geheel zonder slag of stoot. Tijdens de eerste voeding was ze al onrustig. Even na het voeden begon het hoesten en rochelen. Erger dan anders. ’t Werd steeds gekker, ze begon te kokken en rare bewegingen te maken. We hielden het even goed in de gaten en hadden wel het idee dat er iets niet helemaal lekker zat. Dat klopte, want opeens… gulp… werd de hele voeding én de sonde uitgespuugd. Zodoende zat de slang nog gewoon in d’r neus, en vervolgens stak ie uit haar mond. Raar gezicht. Lianne -inmiddels deskundige op het gebied van sondevoeding bij baby’s- heeft zelf de sonde opnieuw ingebracht, onder supervisie van vriendin Johanna. Paar keer controleren, wat pleisters er omheen geslingerd, en Joële kon weer drinken.

We waren netjes op tijd in Utrecht. In de kamer van dokter Van Es zat tot onze verrassing ook weer professor Koole. En verder waren er uiteraard weer de nodige medische belangstellenden, waar we inmiddels wel aan gewend zijn.
De heren deskundigen gaven na een korte maar grondige inspectie aan dat het er allemaal goed uitziet in de mond van Joëlle. Het geneest goed. De slikreflex en tongfunctie is volop in ontwikkeling. Alles bij elkaar genomen waren ze opnieuw verrast over hoe het er uitziet, en hoe goed het geneest. Letterlijk liet één van de artsen zich ontvallen: “Je mag ook wel eens geluk hebben”. Ook uit andere opmerkingen konden we opmaken dat het toch wel bijzonder is zoals het gegaan is, en zoals het nog gaat. Zij noemen het geluk. Wij noemen het een wonder. Een wonder uit Gods Hand. Een verhoring op het gebed. Hem zij alle eer voor het zo wél slagen van de eerste operatie!

Hoe verder? Hoewel de wondjes nog niet geheel genezen zijn, en het op sommige plekken in de mond nog erg gevoelig is, mogen we beginnen met het proberen te drinken uit een fles onder begeleiding van de logopediste. In feite kunnen we daar gelijk mee starten. We zullen dit dan ook zo snel mogelijk in gang zetten. In de zomervakantie vind nog een controle in Utrecht plaats. Daarna wordt een planning gemaakt voor een MRI scan, die waarschijnlijk onder narcose moet gebeuren. De zwelling in het gehemelte wordt dan goed bekeken. En daarna zal in twee operaties de bovenkaak en het gehemelte worden geopereerd. Voor zover er nog verder vooruit gekeken kan worden zal het daarna een kwestie zijn van afwachten hoe zich e.e.a. ontwikkeld. Aangegeven is dat er de komende jaren waarschijnlijk de nodige ‘interventies’ nodig zijn om de ontwikkeling van kaak en gebit in goede banen te leiden. Dat is allemaal nog ver weg. We denken regelmatig aan de woorden van dokter Molendijk uit Zwolle: “Jullie hebben een lange weg te gaan”. We kunnen en willen niet teveel vooruit kijken. We zijn blij en dankbaar voor het resultaat tot nu toe. Maar het is waar; we hebben met Joëlle nog een lange weg te gaan.

Rond 17.00 uur vanmiddag zijn we, met Joëlle, thuis gekomen! Het is allemaal erg snel gegaan. De kaakchirurg gaf aan dat alles zeer goed geneest. Alle medische controles waren goed. Joëlle krijgt geen medicatie meer, en moet in feite alleen verzorgd worden. En dat kunnen we thuis ook! Vandaar dat we, voor ons onverwacht, vanmiddag naar huis werden “gestuurd”. Het is voor ons bijna niet te begrijpen; woensdagavond, net geopereerd, aan de beademing en de apparatuur, nog niet in staat haar ogen open te doen, opgezwollen van het vocht door de medicatie, op de IC… en zaterdagmiddag naar huis. Hoe wonderlijk.

Het gaat ook echt goed met haar. Ze is wel verdrietig en moet nog erg bijkomen. Ook heeft ze veel last van krampjes door de anti-biotica. Ze kan haar vingers niet goed in haar mond doen waardoor ze de rust mist als ze wil slapen. Dat is allemaal wat vervelend, maar met alle extra aandacht die we haar geven komt ze daar wel doorheen. Inmiddels begint ze meer te slikken. Dat is al heel fijn. Ook haar tongetje zien we veel bewegen. Ze probeert ook voorzichtig te ontdekken hoe ze toch een duimpje in haar mond kan stoppen, hoewel dat waarschijnlijk nog pijnlijk is gezien haar reactie.

Het thuis zijn geeft rust. Wel draaien we 24-uurs dienst nu, en dat is ook weer intensief. Maar het had zoveel anders gekund… De berichtjes, kaartjes, wensen, etc. stromen inmiddels weer binnen. Hartverwarmend. Het vervuld ons opnieuw met grote dankbaarheid!

Even een korte update, want er is weer het één en ander te melden. Het herstel van Joëlle blijft erg voorspoedig gaan. Vanmiddag om 14.00 uur is ze overgeplaatst van de IC naar de kinderverpleegafdeling. Daar heeft ze een eigen kamertje, waar we haar voor een groot deel zelf verzorgen. De wondjes genezen goed, en Joëlle is ook steeds meer wakker. Vanmorgen had ze wat verhoging, maar dat was minimaal. Ze heeft vandaag weer naar ons gelachen!

De medicatie is stopgezet. Het enige wat ze nog krijgt is af en toe een paracetamol. De hoeveelheid voeding is weer wat opgehoogd. De mondbodem is nog wel erg dik van alle wondjes. Er zitten veel hechtingen in, die na een week of vijf vanzelf oplossen. Ze heeft inmiddels goed in de gaten dat er van alles veranderd is, en ze probeert met haar nieuwe tong wat te bewegen. Onder andere de kaakchirurg is vanavond nog geweest, en hij is erg tevreden. Het artsenteam is zelfs zo tevreden dat als het herstel zich op deze wijze voortzet, Joëlle in het weekend, of net erna, al naar huis mag!

Afgesproken is dat eerst de wonden moeten genezen, en dat daarna geprobeerd kan worden (onder begeleiding van een logopediste) om Joëlle een beetje te leren drinken. Voorlopig dus nog sondevoeding. Maar dat kunnen we zelf, en dat staat thuiskomst dus niet in de weg.

We hebben vandaag weer een stuk vooruitgang gezien, en met de overplaatsing is een stap voorwaarts gezet. De volgende stap is die naar huis. We zijn erg opgetogen, dankbaar en verheugd dat het zo mag gaan. Wat zorgt de Heere goed voor ons en voor onze Joëlle. Velen hebben met ons meegebeden om het slagen van de operatie. De operatie ís geslaagd. Dat velen dan ook met ons zouden danken en Hem de lof toebrengen voor alle goede gaven die we hebben ontvangen. Hij is de Schepper én Onderhouder van alle dingen. Looft Hem om Zijn mogendheden!

Hierbij een update over vandaag. Afgelopen nacht is rustig verlopen. Vanmorgen is Joëlle van de beademing afgehaald. Dat ging heel goed, ze nam het zelf goed over. Ook de slaapmedicatie is toen stopgezet. In de loop van de dag was ze even wakker, en heeft ze ons aangekeken en wat gebrabbeld. Verder heeft ze veel geslapen ‘op eigen kracht’. Naar mate de dag vorderde kreeg ze weer meer kleur. Ook heeft ze vandaag weer voeding gekregen. De zware pijnstillende medicatie is fors verminderd, ze krijgt nog wel wat lichtere pijnstilling en een preventieve antibioticakuur.

Vanmiddag heeft Joëlle zelfs al even op schoot gezeten. Dat was fijn en tegelijkertijd merkten we dat het Joëlle erg moe maakte. Haar mond sluit zich ook steeds beter naar mate de dag vordert. Als alles blijft zoals het nu is mag ze morgen van de IC af en naar een gewone kinderverpleegafdeling.

Nog een aantal medische weetjes: tijdens de operatie kwamen ze er achter dat ze een hele dikke mondbodem had, die bestond uit twee lagen bodem met in beide lagen speekselklieren. Dat is dubbel, dus de mondbodem is ook gecorrigeerd. De onderlip bestaat eigenlijk ook uit twee onderlippen die tegen elkaar aan zijn gegroeid. Verder hebben we een buisje met een paar echte tandjes erin gekregen, die kwamen uit het kaakbeen wat uit haar onderkaak stak. Of het gezwel wat uit het gehemelte komt ‘hersenvliesvrij’ is, is nog steeds niet duidelijk. Dat zal over een paar maanden middels een MRI scan duidelijk moeten worden. Verder is de lipriem (onderlip) die aan de kaak/tandvlees vast zit toch niet losgemaakt, omdat die zorgt voor de doorbloeding van het tandvlees. Wellicht vraagt dit later nog om een kleine ingreep. Zo goed als alle afwijkingen wijzen steeds meer in de richting van dubbelingen.

Zelf komen we net van de afdeling, en hebben daar de chirurg gesproken die de operatie mede uitgevoerd heeft. Dat was even een fijn gesprek. Hij, en zijn collega’s, zijn erg tevreden over het resultaat.
Vandaag hebben we tot ongeveer 15.30 uur bij Joëlle gezeten en wat door het ziekenhuis gedwaald. Toen kregen we een telefoontje met de mededeling dat er een kamer in het Ronald McDonaldhuis vrijgekomen was. Daar mogen we vannacht slapen, en gebruik van maken zolang het nodig is. Dat geeft ons weer wat rust.

Tot nu toe zijn we aangenaam verrast over het snelle herstel en de hele gang van zaken. We hopen en bidden dat dit zo door mag zetten. Dan ziet het er naar uit dat Joëlle toch relatief snel weer thuis zal zijn.

De operatie is geslaagd.
Vanmiddag om 14.00 uur is Joëlle de operatiekamer binnen gereden. Even na zessen kregen we het telefoonbericht dat de operatie was gelukt!

Vanmorgen vroeg op pad gegaan om op tijd in het ziekenhuis te kunnen zijn. Om 9.30 uur waren we er. Er zijn wat onderzoeken gedaan, en Joëlle is opgenomen op de kinderverpleegafdeling. Uiteindelijk hebben we daar moeten wachten tot 14.00 uur, omdat een andere operatie uitgelopen was. Ondanks dat Joëlle om 6.30 uur haar laatste voeding gehad had (ze moest nuchter de OK in), bleef ze rustig en de meeste tijd lag ze lekker te slapen. Daardoor konden wij ook in alle rust wachten.

Eén van de ouders mocht mee de OK in. Lianne is meegegaan. (Ik mocht er toch geen foto’s maken). In de OK was het druk! Twee kaakchirurgen en de professor, twee KNO artsen, drie anasthesiologen, mensen van de plastische chirurgie, en de ondersteunende mensen. Nadat Joëlle in slaap gebracht was moest Lianne de OK verlaten. Het wachten kon beginnen.

We hebben tot even na 18.00 uur moeten wachten op bericht. Maar het was dan wel een positief bericht: de operatie was geslaagd. Professor Koole stond ons zelf op te wachten op de IC, en legde enthousiast uit dat het aardig gelukt was. Hij gaf aan erg tevreden te zijn met het resultaat.

Voor ons was de aanblik van Joëlle de meest heftige ervaring van vandaag. Ze werd (en wordt) nog beademd. Ze wordt in slaap gehouden (in elk geval tot morgen) en krijgt medicatie. Daardoor ziet ze er wat opgezwollen uit, en ligt ze erg stil. Ook ziet ze erg bleek. De bult in haar mond is weg, en van de meerdere stukken tong is één geheel gemaakt. Het ziet er opgezwollen uit, en verder zie je vooral veel hechtingen.

Het weerzien van Joëlle hebben we samen even moeten verwerken. Even de tijd genomen om alles door laten dringen. We realiseren ons dat alles heel goed is gegaan. We zien ook dat er nog veel moet genezen in haar mond. Meer dan ooit beseffen we dat alles in Gods Hand is. En Hij heeft ook de operatie laten gelukken. Hem zij de eer daarvoor!

Vannacht blijven we in het ziekenhuis slapen. In het Ronald McDonaldhuis is geen plek, en de ouderslaapkamers in het ziekenhuis zijn bezet. Dus we slapen op de oorspronkelijke opnamekamer van Joëlle op de kinderverpleegafdeling. Door een stuk of vier zusters is er een extra (ziekenhuis)bed geregeld, en hangen er wat moltonachtige doeken voor het raam. Want ja, we willen wel wat privacy natuurlijk. Er wordt dus goed op ons gepast.

We hopen dat Joëlle na een nacht slapen opknapt, en dat de wondjes snel genezen zodat de aanblik ook snel beter wordt. En misschien kunnen we morgen weer wat contact met haar maken!

Het was een lange dag, met veel wachten en veel indrukken. We gaan zo weer even bij haar kijken, en daarna proberen zelf ook wat te rusten en te slapen. Zodra er meer te melden is, zullen we dat op deze plek doen.

Vanmorgen post gekregen uit Utrecht. De datum van de 1e operatie is bekend: woensdag 6 juni a.s.
Dat is toch nog eerder dan we hadden verwacht. Daar zijn we blij mee, want hoe eerder hoe beter. Joëlle groeit behoorlijk door, en blijft ook niet meer mak op haar zij liggen bijvoorbeeld. Ook krijgt ze een steeds grotere behoefte om dingen in haar mond te stoppen. We denken dan ook dat het voor haar ontwikkeling goed is dat ze z.s.m. geopereerd wordt.
Aan de andere kant komt het moment nu opeens heel dichtbij. Dat geeft ook de nodige spanning. Gelukkig hebben we nog even (vandaag precies 2 weken) om aan het idee te wennen.
We hopen en bidden dat de Heere de handen van de artsen wil sturen, zodat de operatie mag slagen. Bid u met ons mee?

De kraammiddag.

Moe en voldaan zitten we op de bank. We hebben zojuist alle cadeautjes, kaartjes en berichtjes in het gastenboek bekeken. Het vervult ons met diepe dankbaarheid. Allen hartelijk dank voor uw/jouw komst en belangstelling! Het was (en is) hartverwarmend.

Vandaag zijn we in het WKZ in Utrecht geweest. Dat was best apart. De omgeving waar Joëlle 13 dagen opgenomen is geweest, waar we 13 dagen doorgebracht hebben. Los van de informatie die we vandaag hebben gekregen, kwamen er ook weer allerlei herinneringen en emoties naar boven drijven.

Eerst hadden we een gesprek met de kaakchirurg, dr. Van Es. Hij was aangenaam verrast over de groei en ontwikkeling van Joëlle. Hij had anders verwacht. We hebben behoorlijk technische informatie gekregen over de operatie. Het ging tot in detail over de te reconstrueren en te corrigeren gedeelten in de mond (onderkaak, tong en onderlip).

Er is voor gekozen om de operatie (pas) tweede helft van juni uit te voeren. Er is dan wat meer ruimte in de mond, er groeit meer weefsel, Joëlle heeft meer bloed (i.v.m. mogelijk bloedverlies) en is in het algeheel wat sterker. Voor ons was dat wel een beetje een tegenvaller, het is een maand later dan eerst ingeschat. Langer wachten dus. Ook de vervolgstappen laten daardoor langer op zich wachten. De andere kant van de medaille is dat het beter en veiliger is om wat langer te wachten. Die zorgvuldigheid geeft ons ook een goed gevoel.

Daarna een gesprek met een anesthesioloog. Dat is een specialisme, gericht op de narcose tijdens de operatie. Wat we al een beetje wisten blijkt waar; het wordt een operatie op zichzelf om Joëlle goed onder narcose te krijgen voor de operatie. Ook dit is weer een technisch verhaal, waarover we niet teveel in detail zullen treden. Er zal nader overlegd worden met het hele team anesthesiologen over de situatie van Joëlle, op zoek naar de meest verantwoorde en zorgvuldige manier om haar onder narcose te brengen. Vanwege de complexiteit is ons al wel voorzichtig verteld dat het beter is dat we als ouders er niet bij aanwezig zijn als ze “in slaap” gebracht wordt. Dat is natuurlijk niet fijn om te horen, maar wel goed om er op voorbereid zijn. Ook zal Joëlle tijdens en na de operatie beademd worden.

Na deze intensieve gesprekken waren we een uur over tijd met voeden, dus snel naar de Ronald McDonald-huiskamer in het ziekenhuis. Daar konden we de voeding opwarmen en “serveren”. Daarna kolven, met toestemming gebruik makend van de kolfkamer op de NICU. Medewerkers herkenden ons direct, en gelukkig was het helemaal geen probleem om van de voorzieningen gebruik te maken. Ook hebben we nog wat geleende kleertjes terug gebracht naar afdeling MC. Ook daar een aangenaam weerzien. Bijzonder, de betrokkenheid van deze vakmensen.

Het was een ochtend met veel informatie en veel wachten tussendoor. Over het algemeen niet iets waar je nou heel erg van uitrust… Toch kijken we terug op een goede dag. De verbazing in het ziekenhuis over de ontwikkeling en groei van Joëlle stemt ons dankbaar. Je staat er dan weer bij stil dat ook dat geen vanzelfsprekendheid is. Tegelijkertijd zijn we vandaag, bijna letterlijk, met de neus op de feiten gedrukt. En natuurlijk; dat geeft zorgen. Gelukkig weten we dat we er niet alleen voor staan. Wij vergeten Hem wel, maar Hij vergeet ons niet. Wat een wonder.

Hierbij een korte update. We zijn vanmorgen voor een controle in het St. Jansdal ziekenhuis geweest. Na bijna een maand thuis hadden we best wat vragen over kleine zorgjes. Het was fijn dat we die konden bespreken met een kinderarts die Joëlle en haar situatie goed kent. Het was ook goed om te horen dat Joëlle qua lengte en gewicht op een mooi gemiddelde zit. Tegelijkertijd is er op punten ook een lichte ontwikkelingsachterstand te zien. Hoewel dat nog binnen de marges valt, is het wel zaak de ontwikkeling goed te blijven volgen. Die controles zullen voorlopig blijven, in het St. Jansdal.

Verder hebben we de uitslag gekregen van het bloedonderzoek, n.a.v. haar tweedaagse opname nu bijna twee weken geleden. De uitslag van dat onderzoek heeft onze intuïtie onderstreept en ons lichte schuldgevoel (om haar weer op te laten nemen) volledig weggenomen: ze had kinkhoest. Door ons alert-zijn kon daar heel snel op ingespeeld worden met de antibiotica, waardoor de kinkhoest zich niet verder heeft ontwikkeld en waardoor de beschadigingen ten gevolge van kinkhoest beperkt zijn gebleven. We schrokken wel even van deze uitslag. Tegelijkertijd zijn we blij en dankbaar dat het zo gelopen is, en dat de problemen in de kiem gesmoord zijn.

Volgende week staat een afspraak in het WKZ gepland. Een onderzoek door de kaakchirurg en een gesprek met de anesthesioloog. Daarmee realiseren we ons dat de eerste operatie dichterbij komt. Wanneer de operatie precies is, weten we nog niet. Dat wordt ongeveer twee weken van te voren ingepland. Zodra we meer weten melden we dat!