Wat is er weer veel gebeurd. De nacht van woensdag op donderdag hebben we thuis geslapen. Willemijn heeft toen ook een nachtje thuis geslapen. Matthias vond het “niet nodig”. Via de webcam konden we woensdagavond Joëlle de hele avond/nacht live zien. Het vervoer naar Utrecht was goed gegaan, we kregen netjes een telefoontje toen Joëlle aangekomen was.
Donderdagochtend even tijd voor Willemijn, die heerlijk heeft gepraat en er naar ons idee erg goed mee om gaat. Wat wordt ze zelfstandig ineens. Willemijn teruggebracht naar haar logeeradres, daar even koffie gedronken zodat we ook even bij Matthias waren. Thuis genoeg spullen ingepakt om een paar dagen weg te blijven. Op naar Utrecht.
Joëlle ligt opnieuw op de afdeling Neonatologie, maar nu in het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ). Zo snel als mogelijk was naar Joëlle gegaan. Daar lag ons prinsjes. Heerlijk te slapen. Ze had een goede nacht gehad. Waarschijnlijk ook nog een beetje suf van de reis. Even kennisgemaakt met de dienstdoende verpleegkundige.
Daarna naar het Ronald McDonaldhuis, waar een kamer voor ons gereserveerd was. Wat bijzonder fijn dat dat kan! Ook dit huis zit praktisch naast het ziekenhuis. En in het WKZ heeft het Ronald McDonaldhuis ook een huiskamer, waar je je kan terugtrekken om even bij te komen of bezoek te ontvangen. Rondleiding gehad, huisregels proberen te onthouden en spulletjes uitladen.
Tussen de bedrijven door niet vergeten te kolven en zelf te eten. ’s Middags moest Lianne bloed laten afnemen, daarna weer naar Joëlle (voor de mensen die zich nu heel veel zorgen gaan maken over de kraamvrouw… ze zit lekker in een karretje, en loopt zo weinig mogelijk). De aangekondigde onderzoeken zijn inmiddels in gang gezet. Er hebben veel mensen naar haar gekeken vandaag. Er zijn onder andere kaakchirurgen geweest, een plastisch chirurg, een orthodontist, een KNO arts, een oogarts, een medisch fotograaf en de dienstdoende afdelingsarts, die het een klein beetje probeert te coördineren. Verder nog een heleboel “belangstellende” medici.
Al deze wijze mensen gaan nog de in Zwolle gemaakte MRI bestuderen. Daarna gaan ze om de tafel om hun bevindingen, elk vanuit zijn of haar eigen specialisme, met elkaar te bespreken. Naar verwachting zullen ze maandag met elkaar een plan hebben opgesteld over de behandeling van Joëlle. Een diagnose is er nog altijd niet. Wel hebben we weer enkele positive onderzoeksresultaten ontvangen. De oogarts constateerde geen afwijkingen aan de ogen. En de hypofyse lijkt aanwezig te zijn (hier werd eerst over getwijfeld). En dat is dan weer groot nieuws en reden tot dankbaarheid.
Tja, en Joëlle gedraagt zich onder dat alles voorbeeldig. Ze huilt niet veel, slaapt, drinkt, poept en plast wél veel. Een paar gehandschoende dikke mannenvingers in haar mondje, en twee spatels en een lampje…. ze geeft geen kik. Pruttelt hooguit een beetje. Knap hé.
Na die invasie van witte jassen een erg fijn gesprek gehad met de dienstdoende (vrouwelijke) afdelingsarts over de reden van alle medische aandacht en de noodzaak ervan. Maar ook vragen als hoe gaat het met jullie, vader en moeder. Warme belangstelling die ons goed deed. Eigenlijk word je als ouders van een baby op de intensive care best wel in de watten gelegd. Je krijgt praktisch overal voorrang. In verhouding tot de reden waarom we hier zijn genieten we daar ook wel een klein beetje van.
’s Avonds in het ziekenhuis gegeten. Even naar “huis” om nog wat spulletjes uit te pakken en even de schoenen uit te doen… Rond 20.00 uur weer naar de afdeling. Eerst kolven. Daarna heeft Joëlle een poos bij Lianne op schoot gezeten, en daarna een tijdje bij mij. Daar hebben we erg van genoten, en Joëlle vond het ook heerlijk. Lianne heeft haar zelf verschoond. Ik heb intussen de tekeningen e.d.