Uitgeput

Ik voel me bijna schuldig omdat ik een week verzuimd heb een blog te plaatsen. Wat me goed doet is dat er verschillende mensen uit mijn omgeving vragen hoe het gaat, en dat ze uitzien naar mijn volgende blog…

De laatste blog ging over dat Joëlle griep had. Ze is flink ziek geweest. Vier dagen hoge koorts, hoesten en verkouden. Gelukkig is ze daar vrij snel weer overheen gekomen. Deze week is ze weer gestart op school, en dat gaat goed.

De reden dat ik vorige week niet geschreven heb is omdat ik het moeilijk vond een blog te schrijven. Ik schrijf graag over datgene wat mij en wat ons bezig houdt in het gezin, en rond de zorg om Joëlle. Dat doe ik vanuit mijn hart. Op het moment vind ik het moeilijk om te schrijven over hoe het hier gaat. Dat komt omdat het niet goed gaat, en het is confronterend om daarover te schrijven. Bovendien was mijn doel met dit weblog om een positief geluid te laten horen…

Maar de waarheid is dat het niet goed gaat met ons. We hebben ruim zes jaar zorg voor Joëlle achter de rug. In 2014/2015 heb ik persoonlijk daar de tol voor betaald in een periode van uitputting en overbelasting. In de achterliggende jaren ben ik langzaam maar zeker weer opgekrabbeld. Nu is het echter de beurt aan Lianne. Lichamelijk en mentaal volledig uitgeput. Opgebrand. Leeg. Geen energie. Geen vertrouwen.

De aanleiding voor het instorten was een miskraam in december jl. Een groot verlies! We waren elf weken in blijde verwachting. We hadden het hartje zien kloppen op een echo. Lianne groeide. Maar na elf weken was de droom voorbij. En het leven van het kindje in Lianne’s buik ook. Geen hartslag meer. Na anderhalve week wachten werd het vruchtje levenloos geboren.

De weken daarna moest Lianne lichamelijk herstellen van de miskraam. Maar daarna kwam de echte klap: de mentale, emotionele uitputting. Het verdriet, het gemis, de moedeloosheid, de hopeloosheid. Geen uitzicht, geen verwachting, geen vertrouwen. Alleen nog maar moe, verdrietig, eenzaam, teleurgesteld en uitgeput. Een optelsom van jaren vol zorgen.

Inmiddels komt de verwerking -met professionele hulp- langzaam op gang. Maar dat gaat met vallen en opstaan. Slechte dagen, en iets minder slechte dagen. Zo goed als ik dat kan probeer ik haar te ondersteunen. Proberen we alles wat op ons af komt samen te doen. Want de zorg voor Joëlle gaat door. Ook de maatschappij gaat door: school, werk, studie, muziekactiviteiten van de kinderen. En thuis stapelen de werkzaamheden zich op…

Het is zoeken, worstelen, balanceren, en proberen er samen weer bovenop te komen. We zijn echt dankbaar dat we mensen om ons heen hebben die ons helpen met praktische zaken. Maar heel veel moeten we toch echt zelf doen, en heel veel komt elke dag of week weer terug.

Persoonlijk heb ik er vertrouwen in dat het op enig moment weer beter zal gaan. Lianne heeft dat vertrouwen nog niet. In dit alles proberen we vast te blijven houden aan Zijn trouw. Tijdens al die Paasbijeenkomsten van de afgelopen tijd trof me één zin. Ik weet niet waarom, maar hij schoot naar binnen, en bleef daar hangen. Het waren de eenvoudige woorden uit Psalm 100 berijmd, gezongen in de kerk: “Want goedertieren is de HEER’; Zijn goedheid eindigt nimmermeer…”.

(Na enige aarzeling hebben Lianne en ik samen besloten bovenstaande tekst als blog op de site te plaatsen. Het is een kwetsbaar, maar eerlijk verhaal. We hopen dat het plaatsen van deze blog bijdraagt aan de verwerking).