Wat als je geen ‘brus’ wordt, maar het gewoon bent. Al vanaf je geboorte. En je weet niet anders. Op 8 april 2019 postte ik het bericht dat Joëlle grote zus is geworden. Zie https://joelleriezebos.nl/category/blog/page/2/.
We waren benieuwd hoe dat samen zou gaan: Joëlle en Samuël. Het mooie is: hij weet niet anders. Hij weet niet beter of zus Joëlle zit in een rolstoel, kan niet rennen, fietsen, spelen zoals hij dat inmiddels graag doet. Joëlle heeft hulp nodig.
Dat heeft hij al goed door. Blijkbaar zit het helpen, begeleiden, verzorgen van Joëlle zo in ons gezinssysteem ‘ingebakken’, dat hij het automatisch overneemt. Geeft de sondevoedingspomp alarm? Hij rent naar de voorraadkast om een nieuwe fles voeding te pakken. Komt Joëlle thuis van school? Hij gaat ongevraagd vast haar spalken uittrekken.
Zit Joëlle op de grond te spelen? Buitenkansje! Dan krijgt ze een dikke knuffel!
Samuël groeit op als ‘brus’.
Een brus (een porte-manteauwoord van broer/zus) is een broer of zus van iemand die zorg nodig heeft vanwege een chronische ziekte, verstandelijke beperking, lichamelijke handicap of ernstige psychische aandoening. (Volgens Wikipedia).
Is het opgroeien in een gezin met een gehandicapte broer of zus moeizaam, ingewikkeld, zwaar of nadelig? Soms misschien wel. Als het gehandicapte zusje alle aandacht opeist. Als er spanningen zijn rond de gezondheid. Als ze plotseling weer naar het ziekenhuis moet. Als ze moeilijk verstaanbaar gedrag laat zien waar het hele gezin onder gebukt gaat. Als de ouders druk zijn met zorgen, zorgen en zorgen…
Maar dat is lang niet altijd het geval. Het heeft ook zijn mooie kanten. De brussen worden mede door hun gehandicapte zus of broer gevormd. Het maakt mede tot wie ze zijn. Het beïnvloed mogelijk hun beroepskeuze. Het maakt ze tot zorgzame jonge mensen. Ze krijgen extra bagage mee. Ze leren waarderen wat ze allemaal hebben en kunnen. Ze leren dat het niet alleen om hen gaat, maar dat er altijd zorg verleend moet worden.
Dat is toch een mooie basis voor jonge mensen die de maatschappij in gaan. Het zorgen voor de ander, het omkijken naar de kwetsbaren, de liefde voor de zorg.
Samuël, nog geen twee jaar oud, en al bezig met zorgen. Zorgelijk? Welnee! Heel interessant, die knopjes en piepjes, een rolstoel met toebehoren (waar je af en toe in kan kruipen om een rondje te proberen). Een slaapkamer beneden waar je lekker kan spoken. Toeren in de rolstoelbus. Stiekem op de spraakcomputer. En soms…. even op je beurt leren wachten.
Het hoort er allemaal bij. Voor Samuël is opgroeien met een gehandicapte zus juist ‘het gewone leven’.
