Het besef dat….

Gisteren had Joëlle haar vrije dag. Eigenlijk zou ze dan lekker moeten uitrusten. Maar helaas… ze werd ziek. Al snel bleek dat ze veel pijn had bij het zitten en het op zijn. Dus hebben we haar in de loop van de ochtend maar weer in haar bedje gelegd. Daarna werd ze steeds beroerder. Heel de middag ligt ze in een halfslaap te dommelen en te kreunen. Ze reageert nauwelijks op ons. Gelukkig geeft ze niet over.

’s Avonds voordat we haar klaarmaken voor de nacht nemen we de temperatuur op: 40,1. Paracetamol toegediend, en laten slapen. Ze heeft vannacht voor haar doen goed geslapen. Vanmorgen 39,7 koorts. Weer paracetamol, muziekje op, en in bed blijven.

Daar gaat onze dagplanning. Elke maandag maken we een planning voor de week. Wat moet er gebeuren, wie doet dat, welke afspraken staan gepland? Wie doet boodschappen, wat eten we op welk moment. Maar die planning kan dus overboord. Dus niet klussen op zolder, geen afspraak in het ziekenhuis voor een controle bij de kinderarts, en ons opsplitsen als team. Altijd één van ons twee in de directe nabijheid van Joëlle, zodat we haar kunnen horen en zien.

Nou moet ik ook af en toe naar mijn werk. Dat betekent dat Lianne automatisch op Joëlle past, en beneden moet blijven. Allerhande relatief kleine aangelegenheden zijn niet meer zo vanzelfsprekend… stofzuigen? Joëlle heeft extreme angst voor het geluid van de stofzuiger. Dus maar liever niet. De was? Het meeste is boven, en we kunnen Joëlle niet uit het oog verliezen. Boodschapje? Meestal wandelend met Joëlle, kan niet. Stemmen? Kan gelukkig de hele dag. Eten koken? Tja dat moet eigenlijk ook gebeuren…

Zo zitten we hier dan. Joëlle hangerig, koortsig, snotterig. Eén van ons kan werken, boodschappen doen, met de kinderen naar muziekles of andere afspraken. En de ander zit bij Joëlle de voeding in de gaten te houden, het slijm weg te vegen, de koorts op te meten, voor te lezen, en te troosten. De berg huishoudelijk werk stapelt zich op (blijft wel liggen). Administratie en regeldingen … komen we nauwelijks aan toe, laat staan studeren, blogs schrijven of eens fijn naar een vriend of vriendin toe ☹.

Nu zal dit waarschijnlijk een herkenbare situatie zijn voor vele moeders en vaders in de drukke levensfase van een jong gezin. Dus zo bijzonder is het ook weer niet. We hebben alleen het idee dat we er een beetje in blijven hangen. De zorg voor Joëlle is er altijd, ook als ze niet ziek is. De nachten zijn altijd gebroken. Langzaam maar zeker begint het besef steeds meer door te dringen dat het blijvend is. Verstandelijk weten we dat natuurlijk wel, maar echt beseffen dat het een dagelijks terugkerende zorg is, die dag in dag uit door gaat en in principe niet stopt, is een heel proces. Na zes jaar realiseren we ons dat steeds meer.

Gelukkig hebben we nog onze ouders! Terwijl mijn moeder regelmatig warm eten voor ons kookt (en dat komt brengen) komt mijn schoonmoeder regelmatig een berg was ophalen. Ontzettend fijn! Gewoon maar even de moeders in het zonnetje!! We weten dat ze veel meer voor ons willen doen, wat vaak helemaal niet kan. Maar toch. Hulde aan de Moeders 😊.