Een paar jaar geleden zijn we gestuit op een tweedehands volkswagenbusje met aanpassingen voor een rolstoel. Het vehicle was al zo’n vijftien jaar oud, maar had voor een dieseltje nog niet bijster veel kilometers op de teller.
Het was even wennen. We hadden ons laten informeren door de firma Welzorg Auto op maat. Daardoor kregen we een beeld van wat nodig was om als gezin, met Joëlle in rolstoel, op pad te kunnen. Eerst dachten we nog aan een aangepaste Caddy. Maar dan heb je praktisch geen zitplaatsen voor extra passagiers. Dus moet je aan een busje.
We kregen advies over de plek waar de rolstoel zou moeten staan, welk comfort minimaal aanwezig zou moeten zijn, al dan niet elektrische rolstoelliften, merken, types, en…. Prijzen.
Dat bleek al snel een onmogelijkheid te zijn. Met dat verhaal in ons hoofd liepen we via via het aangepaste volkswagenbusje tegen het lijf. Het stond nota bene hier om de hoek te koop. Oud, diesel, geen comfort, niet voldoend aan de eisen. Maar betaalbaar. En aangepast, met een oprijplankje. Bekleed. Niet gek.
Met dat busje rijden we nu enkele jaren vrolijk rond. Joëlle in het midden, rechts en links van haar Willemijn en Matthias. Voorin Samuël in de Maxi-Cosi op het bankje naast Lianne. Zelf heb ik graag het stuur in handen. Gekscherend noemen we het bakbeest de Riezebus.
De laatste tijd begint de bus wel gebreken te vertonen. Vorig jaar hebben we hem een uitgebreide roestbehandeling gegeven. Maar roest rust blijkbaar niet bij een volkswagenbusje… En bij strenge vorst sluit één van de deuren niet goed. Armleuningen breken spontaan af en de uitlaat heeft een gaatje waardoor hij erg bromt.
Maar toch is het ons vertrouwde busje, waar we als gezin al heel wat gezellige kilometers in hebben afgelegd. Langzamerhand moeten we gaan nadenken over vervanging. En dat roept opnieuw de vraag op: hoe?! De gemeente vergoed vanuit de WMO namelijk wel aanpassingen die noodzakelijk zijn. Maar niet de bus. De aanschaf is voor jezelf. Leuke bijkomstigheid: aanpassingen worden in de meeste gevallen alleen vergoed als de bus niet ouder dan drie jaar is. En wat een bus niet ouder dan drie jaar kost….. Nou ja, komt tijd, komt raad. Daar vertrouwen we op.
En oh ja, dan is er nog het stikstofprobleem. De bus is bijna twintig jaar oud en diesel… Dat wordt fors bijbetalen vanwege het ontmoedigingsbeleid vanuit de overheid om verouderde diesels te rijden. Ook al heb je eigenlijk geen andere keuze, toch word je ‘gestraft’. Afijn, nog een reden om de oude bus te vervangen voor een nieuwe. Hoe?! Daar zijn we nog niet uit. Maar wellicht schrijf ik over een poosje een blog over de nieuwe Riezebus.