Angst is een slechte raadgever, luidt het spreekwoord. Toch is het een nogal herkenbare en menselijke emotie voor veel van ons. Zo hebben wij onze angsten rond Joëlle. Maar Joëlle zelf heeft ook haar angsten. Daar wil ik wat over vertellen.
Joëlle was ongeveer een kwartier oud toen ze in de ambulance lag. Daar weet ze vast weinig meer van, maar daar begon wel een soort hospitalisering. De eerste paar weken van haar leven was ze in het ziekenhuis. En in de jaren daarna was ze er ook zeer regelmatig te vinden.
Ze heeft daar veel meegemaakt. Diverse malen is ze opgehaald door de ambulance. Meerdere keren heeft ze behandelingen en operaties onder narcose meegemaakt. Ontelbare malen zijn er infuusnaalden ingebracht. Soms lukte dat niet, en moest ze op allerlei plekken geprikt worden, op zoek naar een goed zichtbare ader.
Ook kreeg ze vrijwel direct na de geboorte een neussonde in. Met de neussonde heeft ze bijna een jaar geleefd. Echter doordat geen enkele voeding goed binnen bleef spuugde ze vaak de neussonde weer uit via de mond. Deze moest dan via de neus uit de mond getrokken worden, en opnieuw ingebracht worden.
We kunnen ons herinneren dat Joëlle voor onderzoek eens een klein cameraatje via de neus ingebracht kreeg. Vervolgens zou ze wat dik vloeibaars moeten slikken, om te kijken hoe haar slikfunctie is. Dit was in de spreekkamer van een KNO arts in het WKZ. Joëlle wilde de slang beslist niet in haar neus, en raakte ontzettend overstuur. We hebben haar zelden zo overstuur gezien als op dat moment. We hebben daar zelf ook nog wel frustraties bij. Terwijl wij Joëlle, compleet overstuur, probeerden te troosten verzuchtte de KNO arts: “Jammer dat het niet gelukt is”. En verder niks richting ons of Joëlle. Grrr.
Als je veel in het ziekenhuis komt ken je deze zaken. Zo goed mogelijk hebben we haar ondersteund, zijn we bij haar gebleven, hebben we voor haar gezorgd, hebben we nabijheid geboden. Wat het precies doet weten we natuurlijk niet, maar zoveel nare dingen meemaken in de eerste twee jaar van je leven laat zijn sporen na.
Ten gevolge van die nare gebeurtenissen heeft Joëlle een aantal angsten over gehouden, die in het dagelijks leven bijzonder vervelend zijn. Zo heeft ze een extreme angst voor stofzuigers. We vermoeden dat het gekomen is doordat het geluid van de stofzuiger lijkt op het geluid van de MRI scan. Daar is ze, ondanks de narcose, een keer heel naar, angstig en paniekerig uit ontwaakt. Daarna was er angst voor harde geluiden. Dat is er nog steeds, maar heeft zich vooral geconcentreerd op de stofzuiger.
Ook raakt ze in paniek als iemand zijn of haar neus snuit. Misschien komt die angst uit de tijd van de perikelen rond de neussonde. Ga ze maar ontwijken… mensen die hun neus snuiten. Lukt niet!
Eind vorig jaar zijn we gestart met de eerste EMDR behandelingen door een ervaren GZ-psycholoog. Bijzonder om te zien dat Joëlle nu ze bijna zes jaar is ervaringen uit haar eerste levensjaar kan herbeleven. Onvoorstelbaar. Toch zagen we het gebeuren! De resultaten zijn helaas nog teleurstellend tot nu toe.
Inmiddels ontwikkeld ze ook nieuwe angsten. Met name de angst om te vallen lijkt groter te worden naarmate ze zelf groter wordt. Ze verkrampt en verstijfd regelmatig tijdens het aankleden of tijdens het douchen. Dat maakt de verzorging zwaarder, dus is best een probleem.
Wat we doen is zoveel mogelijk nabijheid bieden, een zo veilig mogelijk thuis bieden. En daarnaast is er professionele hulp. Gelukkig is het een vrolijk meisje. Ze lijkt zich ook snel over haar angsten heen te zetten. Maar dat neemt ze niet weg. We hopen zeker dat de angsten minder zullen worden. Maar we zijn bang….