Logeren

Al jaren zeggen mensen tegen ons dat we een logeerplek voor Joëlle moeten zoeken, om zo onszelf te ontlasten. En jaren hebben we ons tegen dat idee verzet. Het is immers makkelijk gezegd, maar niet zomaar gedaan. Waar moet ze logeren? Wat komt erbij kijken? Wie betaald dat? En kunnen we haar wel loslaten….?

Vorig jaar hebben we echter de knoop doorgehakt, en na een zoektocht een logeerplek voor haar gevonden: De Lindenhof in Staphorst. Een identiteitsgebonden logeerhuis van Adullam Gehandicaptenzorg, de organisatie waarvoor ik zelf werkzaam ben op een andere locatie.

Vorig jaar heeft Joëlle een paar keer in de schoolvakantie een nacht gelogeerd, met als doel ontzorgen. Maar in het begin is daar ondanks de goede zorg van het logeerhuis geen sprake van. Je maakt je grote zorgen als je meest kwetsbare kind, degene waar je al jaren dag en nacht voor in de weer bent, ineens een nacht niet thuis is. Elke minuut denk je aan haar en hoe het gaat. Letten ze wel goed op haar? Kennen ze haar wel voldoende? Wat zou ze nu aan het doen zijn? Heeft ze wel aansluiting met de groep? Begrijpen ze haar wel? Kan ze wel slapen? Mist ze ons niet…?

En dan belt een begeleidster op om je met groot enthousiasme te vertellen hoe goed het gaat. En hoe geweldig Joëlle het naar haar zin heeft. Dat ze de hele groep vermaakt met haar grapjes en levenslust. Dat ze op haar eigenzinnige wijze met iedereen contact maakt. Dat ze zo ontzettend geniet van de andere kinderen, dat ze zo sociaal is, zo leuk, lief, zo’n schatje! Zucht. Van opluchting. ’s Avonds krijg ik per e-mail nog een paar prachtige foto’s doorgestuurd.

Inmiddels gaat Joëlle in principe elke schoolvakantie één, twee of drie nachten logeren. Ruim twee weken geleden, in de voorjaarsvakantie, was de laatste keer. Op weg naar het logeerhuis is ze helemaal druk. Gilletjes, lachen, raar doen. En dat terwijl wij een beetje stil zijn. Voor het eerst drie dagen zonder Joëlle. Daar willen we van genieten, maar daar zien we ook tegen op. Joëlle heeft er blijkbaar erg veel zin in.

Heel langzaam beginnen we in te zien dat het goed is. Nog steeds denken we elke minuut aan haar. Nog steeds maken we ons zorgen. Maar tegelijkertijd kunnen we het makkelijker loslaten. Heel voorzichtig proberen we daarvan te genieten, hoewel dat soms met schuldgevoel gepaard gaat.

In de voorjaarsvakantie zijn we een dag uit geweest met Willemijn en Matthias. Hoewel ze ontzettend van hun zusje houden zagen ze erg uit naar een dagje weg zonder Joëlle. Heel bewust hebben we genoten van die dag, en allemaal dingen gedaan die we met Joëlle erbij niet kunnen doen, of heel lastig zijn. Als Joëlle mee is bepaalt zij het ritme, draait het om haar. Daarbij komt dat veel mensen naar ons kijken, ons nastaren, of meewarig alle aandacht op Joëlle richten. Als we kijkgeld zouden innen… 😉

Maar het was goed, dit uitje met Willemijn en Matthias. Onvergetelijk, onbetaalbaar. Een heel fijne ervaring. Mede mogelijk gemaakt doordat Joëlle nu regelmatig gaat logeren. Het blijft een dubbel gevoel: zonder één van je drie kinderen een leuke dag beleven. Maar we weten dat ook zij een leuke dag heeft daar in Staphorst. Dus geven we ons eraan over, en maken we er wat moois van. Was toch een goede keuze, een logeeradres zoeken voor Joëlle!